Een Poolse vriend van ons belde daarnet vanuit Finland. Vorige week zaten we hier nog samen in de tuin. Ellen knipte zijn dreadlocks af en samen dronken we thee. Daarna vertrok hij naar Finland, waar hij sinds bijna twee jaar woont. Drie dagen na zijn aankomst schreef hij me een e-mail dat het allemaal geen zin meer had. Geen werk. Geen huis. Geen hoop.... Ik probeerde hem te bemoedigen.. God weet het. Hij zorgt voor je. Hij is bij je.. En nu vertelde hij me opgelucht dat hij werk heeft!
Niet als schoonmaker of pizzabakker, maar als medewerker bij het Poolse Consulaat in Turku! Een eigen kantoortje. Goed salaris.
Hij is enorm blij en zei; ik moest je even bellen, want ik zit altijd zo te klagen.. Maar nu is het tijd om dankbaar zijn..
Zie je wel!! God weet het.. Hij zorgt voor je.. Hij is bij je... Ook bij jou.. Waar je dan ook maar bent. Wij doen wat wij kunnen (bijvoorbeeld je dreads afknippen), maar God doet wat wij niet kunnen.. Yes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten