Vanmorgen was het weer even een puinhoop op de Wroclawse weg. Het sneeuwde vanmorgen weer vrolijk, en dat zorgt zelfs hier voor paniek op de weg. Je zou toch zeggen dat men het hier gewend is. Vlak voor een spoorwegovergang reed ik langs een rij wachtende auto's, een rode mercedes keek niet in zijn spiegel en wilde ook gaan inhalen. Hij mistte ons maar net.
Tien sekonden later reed ik rustig weer op mijn eigen weghelft; toen er plotseling van linksvoor een auto uit een zijstraat kwam aanglijden. Ik probeerde nog te remmen, maar ja, met die sneeuw was dat natuurlijk meer voor de vorm.
Knal! Deze keer wel raak.
Gelukkig was de bestuurder net zo sympathiek als ik, en hij ging er zonder problemen mee akkoord dat ik de politie erbij haalde. Op een dag als vandaag kan dat jammer genoeg wel een uur duren en we wachtten dus allebei in onze auto's. Onze voorbumper lag half op de grond, linker voorlicht kapot. Voor de rest gelukkig niets.
Zoe en Noa hadden geweldige lol. Ze probeerden naast de auto nog even een sneeuwpop te bouwen. Op een gegeven moment zei Noa; "zullen we even bidden?". Ik werd helemaal warm van binnen. Inderdaad... We hadden nog niet eens bedankt voor de bescherming. Met ons was er niets aan de hand. Alles was goed. Dus we baden even samen, ik zag Noa helemaal gelukkig kijken.
Toen drong het langzaam tot ons door, dat het eigenlijk wel heel goed uitkwam. Want onze voorbumper was eigenlijk zo wie zo aan vervanging toe. Hij was op een paar plaatsen gebroken en gebarsten. En nu wordt de reparatie uitgevoerd op kosten van de verzekering... Dat is dus letterlijk een gelukje bij een ongeluk.
Of is het geen geluk? Is het gewoon een zegen in plaats van wat een vloekje had moeten zijn? Het is maar hoe je het wilt zien. We hebben ons er verder niet zo druk over proberen te maken. Weer een verhaaltje erbij...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten