The Big Picture...

Als je op zo'n lange reis bent
Tijd is er genoeg
Soms is alles zo helder
Krakende lentedagen
En dan zijn er ook die
mistige periodes
Zelfs al ben je dan op een bergtop
Het ziet er niet uit.

Voor mezelf en voor mijn vrienden hier, probeer ik de laatste tijd het grote overzicht weer eens te zien. Mijn geloof is niet groot genoeg om in de evolutie te geloven (de evolutie begint trouwens weer terug te draaien las ik op New Scientist.) Dus ik ben niet de enige die af en toe in de war is. Maar ik geloof in een schepping en in de Schepper. Je moet toch ergens beginnen he?
Een Schepper die niet alleen een mooie wereld vol kleur en kracht schiep, maar uiteindelijk ook iemand die op hem leek, iemand met wie hij het kon delen.
Het ging hem niet om een robot, die ja ja zou kunnen zeggen, zoals de laatste Japanse modelletjes. Maar om een iemand, die in staat zou zijn om te kiezen voor liefde of haat, gehoorzaamheid of rebellie. Iemand met wie het leven spannend zou zijn. Het risiko van een persoonlijkheid werd genomen. Het risiko van afwijzing. Maar ook daarmee, de mogelijkheid van een echte relatie.

Ik geloof dat het toen ook op een dag echt fout ging.
Dat de mens in de val liep.
De zonde val.
En veel, heel veel ging vanaf toen kapot.
Zoveel dat ik er niet eens over wil schrijven. Lees maar in de krant, of kijk maar in de spiegel.

Het paradijs, de enige tuin zonder onkruit werd gesloten. En de wereld die de mens eigenlijk had moeten gaan bewerken, kwam meer en meer onder de invloed van Het Kwaad. Het donker.

Maar God zou God niet zijn, als Hij ook niet een perfect plan had. Of eigenlijk een belachelijk plan. Later zou een van zijn vrienden zeggen dat de wijsheid van God in de ogen van de mensen hier alleen maar dwaasheid was. Idioot gedoe. Maar door de rebellie van de mens, was er iets kapot gegaan in de relatie met de perfecte Schepper God. Iets waar niet zomaar zand overheen kon. Hier moest echt iets gebeuren, zelfs al zou het dwaas zijn. (Net zo dwaas als die bouwvakker die zich vorige maand voor de metro in New York gooide om een medemens te redden...)

Volgens de manieren van toen, was heling in relatie mogelijk als de fout ook echt werd opgelost. Het leven zit in het bloed. Het leven is bloedmooi.. Er moest bloed vloeien, om het leven weer terug te brengen in de relatie tussen God en zijn mens. Bloed om de schuld weg te werken.
Eeuwen lang hebben mensen dit op een symbolische manier mogen doen, door onschuldige lammetjes op te offeren. Totdat het tijd was voor de uitvoering van Gods plan.
Hij werd zelf een lam.

Jezus, God die mens werd. De Zoon van God, die er altijd al was, kwam op aarde. Eigenlijk heel gewoon. Er werd wel wat gezongen door een hemels koor, maar er was niet veel publiek. En het was ook nog een gratis concert, waar er tegenwoordig veel te veel van zijn.

En om het verhaal -dat je toch al kent?- niet te lang te maken zal ik het proberen kort te houden. Deze mens Jezus, had ook een vrije keus, een vrije wil. Maar zoals Adam er geen raad mee wist, wist deze man wel zijn zelfcontrole te behouden. Hij leefde als een onschuldig lam. Zijn hele leven lang. Het Kwaad deed zijn best om hem kapot te maken en verrassend genoeg liet hij dat gewoon gebeuren.

Op het feest waar werd herdacht dat het bloed van een lam het leven van de Israelieten had verzekerd, werd Jezus vermoord als een misdadiger. Jezus, het volmaakte en uiteindelijke lam van God. Onschuldig bloed vloeide, en waste het Kwaad weg.

En het onschuldige bloed werd een rivier van nieuw leven. Waarin iedereen die wil zich kan baden en zich kan wassen. Je krijgt er een nieuwe naam, en je krijgt ook nooit meer honger of dorst.

Alles wat ons werd ontnomen door zonde en dood, kunnen we weer terug krijgen.
God dringt het ons niet op, maar geeft ons wel weer de keus.
We hoeven niet meer in onze eigen kracht te proberen, maar we mogen het nog wel.

Als een literair criticus dit ziet, dan leest die deze regel niet meer, die is allang misselijk doorgeklikt vanwege het grote "ik-ga-eens-een-leuk-stukkie-schrijven"-gehalte.
Sorry daarvoor hoor. Ik heb gewoon misschien te lang niet geschreven. En ik moet af en toe alles weer eens op een rijtje krijgen.
En

De tuin van Eden zien we misschien niet meer terug. Maar ik geloof wel dat we op een prachtige dag voor altijd wakker zullen worden. Dat de mist voor altijd optrekt. En dat plotseling alles op zijn plaats valt.
Ik geloof in de Schepper, die zich liet doden door de mensen die Hij geschapen had, omdat Hij zo ontzettend van hen hield, dat hij er alles voor over had om hen weer bij zich te kunnen hebben.
Ik geloof in de Eeuwige Koning, die -as we speak- een nieuwe hemel en aarde aan het voorbereiden is.
Ik geloof dat Hij rechtvaardig is, en dat iedereen die wil, met Hem de eeuwigheid mag doorbrengen.

Ik kan niet wachten.

Maar ondertussen denk ik dat God wil dat we deze wereld beter behandelen dan alleen maar een wachtkamer. We hebben er met zijn alleen een behoorlijke puinhoop van gemaakt. Letterlijk, maar ook geestelijk.
Ik geloof dat we hier nog steeds zijn, om een invloed te zijn. Te leven op een uitnodigende manier. Niet alleen maar te geloven, maar ook beslissingen te maken die dat geloof uiten.

Maar nu geloof ik het wel.
Dus ik zal maar eens stoppen met schrijven.

Er is toch geen kip die dit leest, maar ik vond het zelf wel leuk om even van me af te schrijven.
(Schijnt een van de nieuwe internet gerelateerde psychologische problemen te zijn.)