Poolshoogte Mei 2004

Mei 2004


Lieve mensen,

Hartelijke groeten uit Wroclaw! Dit is onze eerste nieuwsbrief vanuit het Europese Polen. Afgelopen weekend was het zover. Net als in de huidige lidstaten zijn ook veel mensen in Polen erg onzeker over wat dit allemaal gaat betekenen.
Gisterenavond dronk ik een kop thee met een ouder echtpaar hier in de wijk, die allebei behoorlijk cynisch naar de toekomst kijken. “Poolse fabrieken zijn allemaal gesloten of worden opgedoekt. Poolse banken zijn verkocht aan westerse bedrijven en die geven geen lening aan Poolse ondernemers. We worden aan alle kanten bestolen en zo kan het niet lang goed gaan. Polen is in winterslaap, maar straks wordt het wakker”. De mening van deze lieve mensen wordt gedeeld door een vrij grote beweging in Polen. Lepper, een poolse populist a lá Le Pen staat vrij hoog in de verkiezingspeilingen.
Maar onder de jongere generatie ondernemers en zakenyuppen en vooral in de grote steden heerst toch wel een andere verwachting. Die mensen zijn eigenlijk al lang klaar voor de nieuwe tijd.
Toch hoorde ik onlangs dat zestig procent van de studenten zo snel ze hun studie af hebben weg willen uit dit land. Ik heb hier een krantenartikel liggen met als kop: “Ik ga er ook vandoor”, waarin een Maciek verteld over zijn gedachten over Polen en zijn plannen om zo snel mogelijk op te krassen.
Nu is het allemaal nogal “Pools” om jezelf negatief te zien. We merken dat er in het buitenland op verschillende manieren naar Polen gekeken wordt. In Nederlandse documentaires zagen we dat er positief gesproken wordt over de Poolse werknemers die in Nederland werken.

In Duitsland merkte ik daarentegen dat daar nog een heel ander beeld heerst. Een maandje geleden was ik uitgenodigd om deel te nemen aan “JesusHouse”, een tv-programma dat in Berlijn werd opgenomen en via een satellietverbinding live naar verschillende kerken en dergelijke in Europa werd doorgeseind. Ik was door de Poolse organisator uitgevaardigd om een kort interview te geven. Omdat het zo kort was (4 minuten), had ik goed voorbereid wat ik in die paar minuten wilde zeggen; Iets over Polen, iets over ons werk, maar vooral een stukje aanmoediging naar de christelijke jongeren toe. Het gaat er niet om een “christelijk t-shirt” te dragen met het portret van Jezus erop gedrukt, maar een hart te hebben waarop de liefde van Jezus gedrukt is.
Maar de jonge duitse jongen die het interview afnam, begon al vrij snel opmerkingen te maken in de trant van: “Ik snap het eigenlijk niet, dat een Nederlander vrijwillig naar Polen wil” en meer van dat soort dingen. Ik was nogal geirriteerd en verrast, ik was toch niet bij de VPRO? De hele dag had hij me al bewust genegeerd en nu begon hij op live TV onnodige grapjes te maken. Ik kon me dan ook niet helemaal bedwingen en stak een beetje terug (“ja, maar die Nederlander is nu ook vrijwillig naar Berlijn gekomen”). Hij ging nog even door en ik keek hem recht in zijn ogen aan; “Ik denk dat mensen hier moeten stoppen met grappen over Polen”. Ik was duidelijk boos en direkt en de interviewer keek me geschokt aan, want hij wist niet zo goed hoe hij hier mee om moest gaan. De mensen in de zaal gaven me gelijk met hun applaus, en daarmee was het afgelopen. Of het God’s boosheid was, of mijn eigen irritatie weet ik niet. Ik weet niet of dit allemaal wel zin had. Maar wat ik wel opnieuw merkte, is dat er tussen Duitsers en Polen nog altijd geen fijne sfeer hangt. Het kontrast tussen het overdreven slechte zelfbeeld dat sommige Polen hebben, en het overdreven goede beeld dat sommige Duitsers van zichzelf hebben is enorm. Toen ik die dag door Berlijn wandelde, op de eerste lentedag van dit jaar, toen voelde ik ook wel die grootsheid die in de lucht hangt en in de architectuur wordt uitgedrukt. Dat is een heel andere sfeer dan het levensgevoel dat hier soms heerst. De architectuur hier is ook heel anders..
Ik weet dat sommige Polen zelf hebben veroorzaakt dat er in Duitsland een negatief beeld heerst. Het zal nog een tijd duren voordat die dingen in balans komen.
Maar goed, waar had ik het over? 1 mei, afgelopen weekend. Een belangrijke datum voor Polen. De dag van de arbeid. Er zal hard gewerkt moeten worden.

Met ons persoonlijk gaat het redelijk goed. Noa is vandaag ziek, maar over het algemeen zijn we allemaal redelijk koortsvrij de winter doorgekomen. En dat is een zegen.
Zoë is heel enthousiast begonnen met een nieuwe hobby, ze wordt "sterreporter” voor de internetsite van Wereldkids. (www.wereldkids.nl) Een site voor nederlandse kinderen die in het buitenland wonen. Als ze het doorzet en ze schrijft wat opstelletjes op het net, dan laten we het wel weten. Maar het lijkt een leuke manier voor haar om Nederlands te oefenen en tegelijk ook wat na te denken over Nederland, Polen en waar zij nou eigenlijk bij hoort. Best wel uitdagend voor haar. Ze is nu acht jaar, en de kinderen bij haar op school bereiden zich voor op De Eerste Communie.. De kinderen maken zich natuurlijk drukker om het feit of ze een fiets of een horloge krijgen dan om de religieuze betekenis van dit allemaal. Zoë en een ander meisje werden even scheef aangekeken door de rest van de klas nu dus zo duidelijk blijkt dat ze wat anders is, andere tradities heeft. Maar dankzij een spreekbeurt over Nederland die ze samen met de juffrouw gaf, zijn de kinderen gaan begrijpen dat de wereld groter is dan Polen, en dat andere landen andere gewoontes hebben. Sinds die tijd is Zoë weer geaccepteerd en is het weer leuk op school. Tegelijkertijd zijn wij wel aan het bedenken hoe wij haar (en later anderen binnen het kader van de gemeente) een goed alternatief kunnen bieden voor deze belangrijke periode in het leven van een achtjarige.. En daarmee bedoel ik niet een fiets of een horloge, maar iets waardoor ze echt even in het zonnetje staat terwijl ze een stapje maakt in hun geloofsbeleving.

In februari bezochten we de conferentie van Rafaël met een heel team van The Rock. We waren met zijn achten. Het was een geweldige tijd voor iedereen individueel en voor ons samen als team. Voor onze gasten was het goed om onze gemeente en de Rafaël beweging beter te leren kennen. Bovendien is het natuurlijk altijd heel goed om samen een langere tijd met elkaar op te trekken. Zeker voor één van de jongens die mee was, was het een bijzondere tijd. We hadden hem uitgenodigd in de hoop dat hij een doorbraak zou ervaren in zijn persoonlijke leven. En die doorbraak kwam. Hij liet bewust een aantal zaken uit zijn verleden achter zich, en keerde zich om naar de toekomst samen met Jezus. Zijn baas (ook een lid van The Rock) was de maandag na de conferentie enorm verbaast over de zichtbare verandering. God herstelt, God geneest, God geeft groei.

De band Frühstück zit nog steeds middenin een periode met veel kontrasten. Daniel, de gitarist is zoals ik de vorige keer al schreef op “vakantie”. Tegelijk zie ik ook heel duidelijk dat de verantwoordelijkheid voor de dingen die scheef zijn gelopen bij ons allemaal liggen. Ik hoop dat we allemaal zullen leren van deze periode. Het is niet makkelijk, en het legt dan ook een schaduw over de andere dingen die wel weer heel leuk zijn. Zo krijgen we tal van mogelijkheden om te spelen. Zo spelen we half mei op een groot studentenfestival hier in Wroclaw, waar tussen de 20 en 30 duizend jonge mensen komen feesten.
Een dirigent is bezig om een kameraal orkest voor te bereiden voor een serie gezamenlijke koncerten met ons. Dat vind ik persoonlijk erg leuk. Toen ik de eerste opnames hoorde van onze muziek met allerlei violen en cello’s die de muziek vleugels geven, realiseerde ik me plotseling dat hier eigenlijk een droom van me uitkomt, waarvan ik niet eens wist dat ik hem had. Ik beschouw het als een knipoogje van God de Vader, die me zoiets leuks gunt. Eind juni (op mijn verjaardag zelfs..) is het eerste koncert gepland van dit projekt. Zelf heb ik er nog geen tijd in hoeven steken, dat komt pas over een tijdje. En dat is eigenlijk wel fijn, want er is niet veel tijd de laatste tijd.

Want de afgelopen periode hebben we al veel mogen doen. En eerlijk gezegd hakt het er bij ons persoonlijk allemaal wel in. Als je veel mag geven, moet je eigenlijk ook veel bijtanken. Persoonlijk hebben we het er allebei wel eens moeilijk mee dat er hier dan toch weinig echte vriendschappen zijn, waar we onszelf kunnen zijn en die niet gebaseerd zijn op wat wij kunnen geven.
Maar het meest belangrijke blijft natuurlijk onze eigen persoonlijke relatie met Jezus. Het toepassen van Zijn levensprincipes in ons eigen leven, het leren van bepaalde goede gebruiken.
We weten allemaal hoe het moet, hoe het hoort, wat we zouden moeten doen. Maar niet altijd is dat makkelijk uit te voeren. Ik denk dat dat herkenbaar is voor iedereen.
Ik zou dus ook graag jullie gebed voor ons willen vragen. Gewoon om doorzettingsvermogen, de wijsheid om juiste prioriteiten te hebben. En dat ons werk hier vruchtbaar zal zijn.

De Heer wil niet dat mensen verloren gaan. Hij heeft zoveel liefde. Nadat Zijn liefde ons hart heeft geraakt, zullen wij Zijn voorbeeld volgen en de mensen om ons heen liefhebben. Dat zien we als taak van de gemeente hier: God’s liefde laten zien aan de wereld om ons heen.

Jullie gebed doet wonderen.


Rock on!

Martijn & Ellen Krale


Als je ons financieel wilt helpen, dan kan dat via giro-nummer 258953 van St. Rafaël te Gorinchem, ovv Polen.
Giften voor ons persoonlijk (ovv van “persoonlijke doorboekgift”) worden apart aan ons doorgeboekt.