Poolshoogte September 2003

Beste vriend,

Hoe is het? Met ons gaat het okee. We zijn een paar dagen geleden thuisgekomen van onze vakantie. Drie weken (!) lang waren we in Kroatië. In ruil voor het voeren van een kat mochten we daar gratis verblijven, dus dat kwam ons nederlanders mooi uit. En we hebben er goed van genoten. De periode hiervoor was heel intensief.

Met de gemeente hebben we tijdens de zomer een pauze gehad in de ontmoetingen. Maar net voor de zomer hadden we een groot feest; de eerste doopdienst. Het was heel gaaf om deze belangrijke stap mee te maken van de dopelingen. We hadden het gebouw gehuurd van de baptistenkerk. Er was van één meisje zelfs familie gekomen die een uur of 7 had moeten reizen… Ze waren met zijn allen gekomen om getuige te zijn van de doop van hun dochter, die een jaar daarvoor nog balanceerde op het randje van alcoholisme en haar leven leek te vergooien. Maar het oude was nu voorbij. Het nieuwe leven definitief begonnen.

Mei en juni stonden verder vooral in het teken van de voorbereidingen voor het SLOT festival en de reis van Frühstück naar Amerika.
Voor Poolse jonge mensen is het heel erg moeilijk om een visum te krijgen voor de VS. De stad met de meeste Poolse inwoners is Chicago, niet Warschau.. Omdat veel Polen daar illegaal wonen, stelt de Ambassade zich hier heel hard op. Ze gaan er eigenlijk vanuit dat je liegt en je moet hen maar overtuigen. Als nederlander wist ik niet dat het er zo hard aan toe zou gaan. Het werd een heel gevecht. We vroegen hiervoor in onze vorige nieuwsbrief jullie gebed. En ik kan jullie nu goed nieuws geven; het is gelukt.
Ik geloof dat ik uiteindelijk vier of vijf keer naar het consulaat in Krakau ben geweest. De laatste keer voelde ik me net als de weduwe die maar bij de onrechtvaardige rechter blijft zeuren. Deze keer had ik ook wat andere papieren bij me, die wat meer nadruk legden op het evangeliserende karakter van Frühstück. En tot mijn vreugde, werden deze dokumenten met een glimlach gelezen. Uiteindelijk las één van de consuls de brieven en gaf zijn akkoord. Hij zei zelfs dat hij het fantastisch vond wat we deden.. De dag voor ons vertrek kregen we de paspoorten compleet met visa terug..
Wat leerden we hier van: Frühstück is geen gewone band, maar een evangelisatiebediening. Wij moeten trouw zijn aan onze bediening en roeping.
En zo zaten we uiteindelijk begin juli in het vliegtuig naar Chicago. We speelden op drie festivals, en gaven drie koncerten die waren georganiseerd door kerken. Het was een hele bemoedigende tijd, waar we veel leerden. Ik wist van te voren niet precies wat wij nou eigenlijk moesten in “christelijk” Amerika. Maar zo christelijk blijkt het daar dus helemaal niet meer te zijn. Bovendien is het christendom daar ook behoorlijk gevarieerd, met allerlei extremiteiten. Het lijkt mij een hele uitdaging om met een gezond beeld van God op te groeien als jong persoon in het Amerika van vandaag. Dus God gaf ons wel een boodschap om door te geven.
Voor de jongens was het ook een hele goede ervaring. In plaats van de negativiteit waar we hier in Polen mee te maken hebben, waren we nu in een land waar iedereen anders denkt. “Alles is mogelijk”. En de vriendelijkheid van mensen was soms gewoon shockerend. Als je wel eens én in Oosteuropa én in Amerika bent geweest, dan weet je denk ik wel waar ik het over heb. Het verschil is enorm.
Uiteindelijk hoop ik dat deze reis onze bediening hier zal versterken. Het is eigenlijk wel een unikum dat een Poolse band naar Amerika wordt gehaald. Dus dat willen we op een goede manier uitbuiten.

Ondertussen deed Ellen in mei en juni een cursus ‘Fryzierski’. Inmiddels knipt ze geregeld allerlei “serieuze” kapsels, zelfs bij onze huisbaas en zijn vrouw. Ellen heeft wel het een en ander geleerd, maar het was wel een hele uitdaging om het vol te houden met de leidster van de cursus. De cursus was achteraf gezien niet echt van een goede kwaliteit. Er werd meer beloofd dan gedaan. Nogal een afzetterij. Maar Ellen heeft het afgemaakt. Ze heeft nu een certificaat en ik ben heel trots op haar. Ze zou nu alleen graag nog een keer een week naar Warschau willen naar een cursus die wel goed bekend staat...

Toen we met Frühstück terugkwamen uit Amerika was het al bijna tijd voor het SLOT festival. Dit jaar waren er ongeveer 3700 bezoekers, een nieuw record. Maar ook met nieuwe uitdagingen. De campingplaatsen waren overvol, toiletten moesten worden bijbesteld. Maar het was het allemaal waard.

Onze gemeente The Rock was verantwoordelijk voor één van de cafés op het SLOT Festival. Ellen had alles goed georganiseerd samen met een team van drie meiden. Een interieurwinkel had de meubels uitgeleend en de sfeer was erg goed en leuk. Het werd een populaire ontmoetingsplaats op SLOT, waar veel belangrijke gesprekken werden gevoerd. Ellen deed dit allemaal met heel veel plezier en iedereen had er zoveel lol in, dat er nu steeds harder wordt gepraat over een dergelijk café hier gewoon in de stad… Wie weet. Het zou heel leuk zijn, natuurlijk ook veel werk. Maar misschien moeten we leren wat “Amerikaanser” te denken en wat minder “Pools”.. Of gewoon gebalanceerd: “Nederlands”. Realistisch. En de realiteit is dat we hier leven met God, en dat we dus mogen leven in geloof, verwachting.

Persoonlijk is dit de laatste tijd eigenlijk mijn gebed; dat ik meer bewust zal leven met God. In plaats van me over te geven aan de angst om me heen; vrij en onbevangen te zijn, want God is bij ons. In plaats van onder druk en zorgen te leven; krachtig en vol vertrouwen de nieuwe dag aan te pakken, want met Hem is niets te moeilijk. In plaats van streven naar goedkeuring van mensen; Zijn liefde en genade ontvangen en leven in de vrijheid die Hij voor ons heeft klaarliggen..

Zoals ieder van jullie ook wel weet, is dat soms wel vechten. Het is zo makkelijk om je over te geven aan wat er om je heen heerst. Moeilijker is het om tegen de stroom in te gaan. Dat was ook eigenlijk in het kort de kern van een gebed dat ik uitsprak aan het eind van ons koncert op het SLOT festival. We speelden met Frühstück als afsluiter op zaterdagavond, en ik zou een boodschap geven. Maar in plaats van te preken en het allemaal mooi te vertellen, besloot ik een gebed uit mijn hart te bidden. Een eerlijk gebed. Toen ik begon werd het doodstil in de binnenplaats van het kasteel waar het hoofdpodium stond. Ik moest huilen, zei dat ik hongerig was naar God, dat ik niet zonder Hem kan leven. Maar dat het soms zo moeiijk is om Hem te zien in de wereld van vandaag. Dat er zoveel onrechtvaardigheid is in de wereld. Zoveel troep, ook in mijn hart. Toen heb ik het evangelie uitgelegd en keer op keer gezegd dat God van ons houdt. Dat een leven met Hem uiteindelijk toch meer voldoening geeft dan een leven zonder Hem. Want God is de schepper van het leven. Jezus is de weg, de waarheid en het leven. En Hij wil ons vrijheid geven, en niet ons binden. Hij wil ons de weg wijzen, Hij wil het beste voor ons.

God was er, die zaterdagavond op SLOT.

Een boodschap op ons gastenboek:
“Ik wil graag even wat vertellen. Ik kon niet op het hele koncert zijn. Maar de reportage die ik de volgende dag op het videoscherm zag heeft me heel erg geraakt.
Ik wist niet van mezelf dat ik diepe of sterke religieuze gevoelens had. Ik wist ook niet dat je in een paar minuten tijd plotseling een openbaring kan krijgen van je eigen fouten, en dat je die wilt herstellen.
Ik dank Martijn voor het gebed dat hij bad aan het einde van het concert. Ik moest huilen toen ik het hoorde, en ik kon niet tot bedaren komen. Het rare was, dat ik me ook helemaal niet schaamde voor die gevoelens. Ik had gewoon het gevoel dat hij in mijn plaats bad. Door mijn tranen voelde ik me sterker. Ik zou dit niet kunnen, ik had het bidden al een tijd geleden opgegeven. Maar nu plotseling, schreeuwde hij het uit in mijn naam. Mijn hart opende zich weer voor God. Ik wil het gevoel dat me die avond vulde niet verliezen. Ik wil dicht bij God leven. Ik ben bang dat ik Hem weer kwijtraak..
Wat ik schrijf zijn maar woorden. Wat ik voelde kan ik niet beschrijven. DANK JE.”

En deze:
“Ik wil jullie ook graag bedanken voor het koncert. Onder de indruk van wat er achteraf gezegd werd, heeft mijn vriend zijn leven aan Jezus gegeven.. Dank jullie wel…”

Als we dat soort dingen lezen zijn we heel dankbaar. God wilde zo graag mensen aanraken en naar Hem toe trekken. Wij deden gewoon ons best, gebruikten de talenten die God ons heeft gegeven. Maar alleen Hij kan op deze manier harten raken.

Na het SLOT festival zijn we dus vrij snel op vakantie gegaan. Zoals ik al zei, het was heel fijn dat we er echt even tussenuit konden als gezin. De laatste paar maanden was er weinig tijd voor elkaar.

Nu is het dus eind augustus. De kinderen gaan volgende week weer naar school. Begin september hebben we ook weer de eerste zondagbijeenkomst met de gemeente. Het gaat dus allemaal weer beginnen. We vinden het heel fijn als jullie voor Polen willen blijven bidden. Het wordt een bijzonder jaar voor Polen. Over ruim een half jaar komt Polen de EU in. Er staan al aardig wat jonge mensen te trappelen om weg te gaan. Bidt ook voor ons dit nieuwe seizoen. Achteraf kijkend zien we dat de Heer ons altijd heeft geleid. Maar kijkend naar het heden of de toekomst, is het vaak een gevecht om de visie scherp te krijgen.

Jullie kunnen ook bidden voor:
- de mensen die we op het SLOT festival hebben ontmoet, en die zich willen aansluiten bij een gemeente hier. Dat niets hun hierbij zal tegenhouden.
- leiding voor wat betreft dit jaar voor de gemeente. Dat het team zal groeien in eenheid, dat wij zullen groeien in gezond leiderschap, en dat de gemeente echt een plaats is waar mensen LEVEN vinden.
- The Rock Cafe in Wroclaw en een nieuwe ontmoetingsruimte voor the Rock?
- Kracht en wijsheid voor ons, om balans te vinden in gezin en werk.

God’s zegen allemaal!

Martijn & Ellen Krale