We zijn vrijdagavond thuisgekomen van een leuke week in Nederland. Het is altijd bijzonder om daar te zijn. Meestal is het heel fijn, soms confronterend. Na ruim acht en een half jaar in Polen zijn we toch wel aardig "gepolariseerd" en we merken af en toe in onze emoties een soort vervreemding. Is dit nou iets om gewoon te accepteren als een natuurlijk verschijnsel? Of is het een symptoom van iets dat we niet moeten toelaten?
Uiteindelijk blijft toch de waarheid: alleen bij God de Vader zijn we echt thuis..
En hij verwelkomt mij.
Open armen.
Thuis.
1 opmerking:
Leuk om dit zo eens te lezen en te kijken. Weet je ook wanneer iemand reageert of moet je alles nazoeken?
Ik wou toch ergens op reageren, dus vond ik dit de juiste plaats. Jullie komen natuurlijk veel vaker in Nederland dan wij, maar het gevoel is hetzelfde. Het is gewoon niet meer je thuis, niet meer je land. Je bent thuis en pas echt vervuld als je doet wat God van je vraagt in het land waar Hij je neerzet. De roeping van iemand anders imiteren werkt niet.
Als we maar onszelf zijn.
Even een gedachte en reactie vanuit portugal. (daar zit ik nu dus al zo'n 16 jaar.Wat vliegt de tijd)
Christel
Ps. leuk wat foto's van jullie te zien. Grote dochters hebben jullie al.
Een reactie posten